Μοιράσου τη ζωή σου…Ταξίδεψε…

 

 

Αφορμή και για τον τίτλο και για το θέμα μου

– το πρώτο και διακατεχόμενο από μια γλυκιά μελαγχολία ομολογουμένως..-

 είναι μια κουβεντούλα χθεσινοβραδινή…

Περίεργο να μοιράζεσαι βαθιές σκέψεις με ανθρώπους που δεν ξέρεις,

δεν ήξερες μέχρι πριν από λίγο, που πιθανότατα να μην μάθεις κιόλας…

Μια κουβέντα στο msn, γύρω στις 3 ώρες και κάτι, που εξελίχθηκε απροσδόκητα!

Από το «to know us better..», με χαζοερωτησούλες περί δουλειάς, ζωδίων, σχέσεων…

με γέλια μέσα στο σκοτάδι μπροστά από την οθόνη ενός υπολογιστή,

με μόνη..»χειροπιαστή» συντροφιά μια φωτογραφία

(κι αυτή όπως όλες οι γνωστές «δήθεν» που συνοδεύουν το προφίλ κάθε «surfer» που σέβεται τον εαυτό του..!),

 και γραμμές να «τρέχουν» ακατάπαυστα και να μικραίνει ολοένα η μπάρα στο πλάι της συνομιλίας

και να ανυπομονείς να δεις αυτό το..»ο χρήστης τάδε πληκτρολογεί…» κάτω στο παράθυρο..ξέρεις….

Αφορμή για το μικρό αυτό «ταξίδι» το καθηλωμένο όπως κι εγώ στην καρέκλα του γραφείου,

 ήταν ένα τραγούδι, αυτό το αίσθημα «μοιρασιάς», συνομοσίας, η ψευδαίσθηση ότι βιώνεις μια «προσωπική» στιγμή με τον άλλον…

Το θέμα είναι ότι ακούγεται γελοίο (ΜΟΥ ακούγεται γελοίο..) πια να κάθεσαι και να συζητάς σε chat, σαν 15χρονο στα 24…

 

 

«The thruth is out there..» που λένε…»Whose truth are you talking about??».

Και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω για ποια αλήθεια μιλάνε,

σε ποια αλήθεια αναφέρονται όταν βγαίνεις για ένα ποτό με διάφορους ανθρώπους,

κι ενώ εσύ προσπαθείς να είσαι ο εαυτός σου,

γιατι, ναι! δεν υστερείς πουθενά

 (για την ακρίβεια σε θεωρείς και γαμώ τα «τυπάκια»)…

βλέπεις γύρω μια προσποίηση, σε όλα..

Ντύσιμο πρώτα από όλα..(έλεος ρε παιδιά…Δεν μπορεί να είστε όλοι ίδιοι..!!!)

Ύφος 100 καρδιναλίων, ψεύτικα χαμόγελα και φευγαλέες ματιές τριγύρω

την ώρα που κατεβαίνει η γουλιά από το Martini Sprite, 

για να επιβεβαιώσουμε ότι κερδίσαμε τα βλέμματα

με το φοβερό και τρομερό στυλάκι μας και σήμερα…! 

 

 

   Χαλαρώστε επιτέλους!!

Γιατί δεν μπορούμε απλά να είμαστε οι εαυτοί μας…

Είναι υπέροχοι και διαφορετικοί και ξεχωριστοί έτσι κι αλλιώς…

Βαρέθηκα να αντικρύζω παντού την εξομοίωση…

Στο ποτό που θα πεις, στα όσα θα πεις, στο ντύσιμο στη δουλειά, στην παρέα, στο κούρεμα, στο χτένισμα…

 

Δεν μπορούν να αρέσουν σε όλους τα ίδια πράγματα, αυτό προσπαθώ να πω…

Άρα…κάποιο λάκο έχει η φάβα..!

Να σου πω κάτι?

 Πάω το πρωί στη δουλειά άβαφτη και με το μαλλί αχτένιστο τις πιο πολλές φορές…

ήθελα να ξεπεράσω την φοβία μου να κόψω τα μαλλιά μου που μια ζωή μακραίνω και…

τώρα έχω καρέ, ξυρισμένο με την ψιλή από πίσω…

Όλο το καλοκαίρι την έβγαλα αγκαλιά με ένα μανό πορτοκαλί και με κρέμα σώματος που μυρίζει λεμόνι…γιατί ΑΥΤΟ ήταν που ήθελα να κάνω…

Φόρεσα την φαρδιά μου παντελόνα (που από μπεζ την κατάντησα λαχανί στο πλύσιμο – αιτία η κίτρινη και τεραστίων διαστάσεων πετσέτα θαλάσσης μου…!!) περί τις 20 φορές μέσα σε  1 μήνα!!Μου αρέσει, νιώθω ο εαυτός μου με τα πόδια μου να χάνονται στα φαρδιά της μπατζάκια…

Έβγαινα σε clubs στη Λευκάδα και κυκλοφορούσα με την παντόφλα που φορούσα στην παραλία!…

Χόρεψα με την πλάτη να κοιτάει τον κόσμο και τα μάτια έναν τοίχο μπροστά μου ένα ολόκληρο βράδυ..γιατί εκείνο το βράδυ, χόρευα για μένα…

δεν πήγα σε νυφοπάζαρο, ούτε με ενδιέφερε ποιος με κοιτάει, αν με κοιτάει,αν είμαι ή δεν είμαι ωραία (ήξερα άλλωστε ότι με τόσο ιδρώτα..δεν μπορεί..δεν είναι δα αλήθεια ότι υπάρχουν αδιάβροχες μάσκαρες…!!), αν το τσιγάρο μου που φέρνει βόλτες στον αέρα κάψει κανέναν…(!)…

Κι εκείνη τη μέρα – έτσι για την ιστορία- είχα και την μία και μοναδική καλοκαιρινή μου «κατάκτηση»…

 

 

Και ο οίστρος μου με οδηγεί στο εξής ερώτημα…

Γιατί δεν μπορούμε να διατηρήσουμε αυτό το καλοκαιρινό αίσθημα ανεμελιάς, αυτή την χαλαρή διάθεση και το χαμόγελο που έχουμε όλοι στις διακοπές..;;

Ξέρω…Θα μου πεις ότι δουλεύουμε, άγχος, ρουτίνα, μπλα μπλα μπλα……

Έτσι είμαι κι εγώ, μην νομίζεις…Αλλά…γιατί…;;;

Μπορείς πάντα να πας μια εκδρομή,

 να περιποιηθείς τον εαυτό σου,

 να κάνεις πρωτότυπα πράγματα,

να γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους,

 να πας ακόμα και σε μια παραλία να αράξεις στις

-βρωμερές από την αχρησία και σχεδόν σαν κολλητική αρρώστια (!) από την αρμύρα-

ξαπλώστρες και να πεις τη μπυρίτσα σου τυλιγμένος στο μπουφανάκι σου

 και λίγο ξενερωμένος που δεν έβαλες τα μποτάκια αντί για τα αθλητικά…Μπρρρ..!!…

 

 

Μπορείς να πας με την παρέα σε κάποιο άγνωστο μπαράκι, κάπου ζεστά..και να πεις..χμμμ…τι;;…

Το βρήκα!! Ένα κονιάκ!!

Μπορείς να πάρεις το αμάξι και να γυρνάς στους άδειους δρόμους μεταμεσονύχτια, να ακούς καλοκαιρινά bitάκια..πλάκα κάνω!!Μην το τολμήσεις!! Θα μελαγχολήσεις! Άσε που θα είσαι εντελώς εκτός κλίματος…!

 

 

Μπορείς να κάνεις πολλά και διάφορα μέχρι να ξαναβάλεις μαγιώ…

Να βάλεις γάντια και σκούφο και να κάνεις Χριστούγεννα στο Καρπενήσι…

Να βάλεις αδιάβροχο μπουφάν και παπούτσια και να πας για καφέ σε κάτι συνοικιακό (να θυμηθείς τα..»μαθητικά τα χρόνια») όταν όλοι θα έχουν κρυφτεί μέσα σαν τα ποντίκια…

Ακόμα μπορείς να βάλεις και πυτζάμες! Ναι! Και να χωθείς στην πιο βολική γωνιά του καναπέ σου..να δεις ταινία, να διαβάσεις, να ακούσεις μουσική κοιτώντας το ταβάνι…να μοιραστείς σκέψεις και συναισθήματα γράφοντας στο blog σου για μια μέρα «βαρετή», που «κλέιστηκες μέσα»…