WALL-e [για παιδιά;!..Ξανασκέψου το!] 27 Σεπτεμβρίου, 2008

 

 

Παρασκευή απογευματάκι, σε μια αίθουσα Village Cinemas, αγκαλιά με ποπ κορν και ζελεδάκια  (που κράτησαν μέχρι το «προσεχώς»..μετά πάπαλα..!), πήγα με το 11χρονο αδερφάκι (Δεσποινάκι μου σε λατρεύω!ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!), και είδα το WΑLL-e, ελληνιστί «Γουολ-Υ» (ευτυχώς δεν τους «έπαιρνε» να εκφυλίσουν και πολύ το συγκεκριμένο τίτλο..!!).

Γνωστή και πασιφανής η ικανότητα της Pixar να σε «χώνει» «ψυχή τε και σώματι» στην οθόνη και να πετάς με τους ήρωές της στο υπερ-πέραν του σύγχρονου animation…Δεν θα σχολιάσω γραφικά, δεν θα σχολιάσω υπόθεση, να συστήσω σε όλους σας να πάτε το δείτε (όχι μόνο προς τέρψην και ικανοποίησην του..»παιδιού μέσα μας», αλλά γιατί αυτό το ταινιάκι είναι για…μεγάλα παιδιά!!)

Δεν πίστευα ότι μπορούν να περάσουν τέτοια μηνύματα μέσα από ταινίες animation…: άνθρωποι του μέλλοντος (αν και βλέποντάς το αρχίζεις να αμφιβάλλεις για το αν η ιστορία του κόσμου θα συνεχίζει να γράφεται ως τότε…) καθισμένοι σε high-tech καρεκλάκια όπου όλα γίνονται αυτοματοποιημένα χωρίς να κουνήσουν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι, τετράπαχοι, με τον σκελετό αν έχει ατροφήσει (εντάξει..δεν το λέει τώρα έτσι ακριβώς στο «παιδικό»!), να έχουν ξεχάσει πώς περαπατάνε (άκουσον άκουσον!!), την Γη να έχει γεμίσει σκουπίδια (αυτό σας φαίνεται κοινότυπο, ε??! Πού καταντήσαμε..) και να έχει απομείνει σαν την καλαμιά στον κάμπο ένα δύσμοιρο ρομποτάκι -ναι!για τον WALL-e μιλάω..-να «πακετάρει» τα σκουπίδια σε βρωμερούς κύβους και να χτίζει με αυτούς πανύψηλα κτίρια………

Τι να πρωτοπώ??? Από ένα ερέθισμα, από μια εικόνα… χίλιες σκέψεις! Τι να σε πρωτοπροβληματίσει??? Τα σκουπίδια? Η ερήμωση της Γης?? Η μοναξιά των ανθρώπων από τον αυτοματισμό των πάντων?? Η παντελής έλλειψη πρασίνου?? Οι σκουπιδο-ουρανοξύστες??? 

Η ταινία είναι σχεδόν «χωρίς λόγια» αλλά χωρίς να κουράζει καθόλου! Όπως σε κάθε ταινία Disney-Pixar -και τις έχω δει σχεδόν όλες…-η μουσική δένει τόσο απίστευτα με τις εικόνες και με το συναίσθημα του κάθε στιγμιότυπου, που ο λόγος καθίσταται σχεδόν περιττός…

Σκηνή : Ένας άντρας και μια γυναίκα καθισμένοι στα «high-tech καρεκλάκια» τους, με τα χέρια ακουμπισμένα στα μπράτσα της πολυθρόνας. Σε κάποια στιγμή κάτι γίνεται και εντελώς»τυχαία» ακουμπάει η γυναίκα το χέρι της στο χέρι του άντρα και αναφωνεί με πρωτοφανή έκπληξη!! «Για φαντάσου!», σκέφτηκα…»Πόσο περίεργη τους φάνηκε η σωματική επαφή…» Και βάζω στοίχημα ότι κατάλαβα καλά…ότι αυτό ήθελαν «να περάσουν»…

Να πάτε να το δείτε. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα….

Ακολουθεί trailer και φωτογραφίες προς ενημέρωση του φιλοθεάμονος κοινού!!!

Επίσης ακολουθεί δεξίωση στο Roof Garden του ξενοδοχείου μας…

 

 

…»στριμωγμένες» σκέψεις… 25 Σεπτεμβρίου, 2008

 

Μου τη σπάνε πολλά αλλά κυρίως ο εαυτός μου αυτές τις μέρες! Περίμενα να μου περάσουν τα νεύρα και η μελαγχολία για να σου γράψω κάτι χιουμοριστικό που θα σου φτιάξει τη διάθεση, αλλά δεν βλέπω να περνάει το θέμα! Πρέπει να τα πω μάλλον για να την κάνουν με ελαφρά…

Χτες μια γιαγιά που καθόταν από πίσω μου στο λεωφορείο..φτερνίζεται χωρίς -φυσικά- να βάλει το κουλό της μπροστά και νοιώθω όλα της τα φτυσίδια πάνω μου!!! ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ! Γυρνάω, της ρίχνω ένα βλέμμα μες την αηδία, την υποτίμηση και την απαξίωση και όχι απλά δεν ξαναφτερνίστηκε η «καλή μου η γριούλα» …άχνα δεν έβγαλε! Για μια στιγμή ούτε την ανάσα της δεν άκουγα -ξέρεις τώρα οι γέροι..βαριανασαίνουν και τους ακούει και το παράλληλο σύμπαν!- και γύρισα να δω σε τι φάση βρίσκονται τα ζωτικά της σημεία! Άστα σου λέω.

Είμαι εντάξει παιδί γενικώς απλά όταν είμαι σε λεωφορείο:

1. Φόρα αποσμητικό

2. Μην με αγγίξεις

3. Μην μου μιλήσεις

4. Μην σχολιάζεις

5. και γενικά αν δεν υπήρχες θα με διευκόλυνες ακόμα περισσότερο…

Άλλο και το άλλο. Μπαίνουνε μέσα στο λεωφορείο,μέσα στο καταμεσήμερο -οπου περιμένει στη στάση μια ολόκληρη στρατιά- και θέλουν να μου χτυπήσουν και εισιτήριο!! Πού πας ρε κατακαημένε Έλληνα γαμώ το κέρατό μου, γαμώ! Φοβάσαι μην «κατα-ληστέψεις» το κράτος, μην του στερήσεις τα 80 γαμω-λεπτά του εισιτηρίου σου??? Κουνήσου και άντε παλουκώσου να μην πιάνεις και χώρο! Ε ρε πούστη μου!! (Ε μα κοίτα να δεις τι παθαίνω! Τα θυμάμαι και συγχύζομαι και ανοίγει ο «οχετός» στο πι και φι!!) Λες να μπει ελεγκτής εδώ μέσα έτσι όπως είμαστε σαν τις σαρδέλες?? λες να θέλει να μπει? Ας μπει κι ας μου κόψει και πρόστιμο! Μαγκιά του αν έχει να κότσια να «συρθεί» πάνω στην ιδρωτίλα, να γυροφέρνει μες στη γεροντίλα και τη μπόχα, να γίνει το κεφάλι του καζάνι από το «soundtrack» της ταλαιπωρίας, του τραντάγματος, του μαζικού κύματος κεφαλιών σε κάθε στροφή -«πέεερα-δώωωθε…πέεερα-κείιιθε…»

Έκανα και μια μαλακία στη δουλειά και ήρθε κι έδεσε!

Έχω αρχίσει και σκέφτομαι σοβαρά ότι το τελευταίο τρίμηνο είμαι σαν την καλαμιά στον κάμπο, σαν τον κούκο, σαν την Πηνελόπη που περιμένει τον..Άγνωστο στρατιώτη! Έχω αρχίσει και σαλεύω! Καταλαβαίνεις πιστεύω..!

Τέλοσπάντων…»Μπόρα είναι..θα περάσει..»Σαν αυτή που έριξε μόλις τώρα και με σύγχυσε κι αυτή στη σκέψη του τι θα βάλω πάλι το πρωί, τι παπούτσια «πάνε» με λάσπη και υγρασία….ΆΣΤΑ!

Σε καληνυχτίζω γι’απόψε φιλαράκο!

Θα έρθουν καλύτερες μέρες και για μας που ρίχνουμε τον εκνευρισμό μας στα λεωφορεία, στους ανθρώπους, στη βροχή…σε όλα τα άλλα εκτός από…..

διά..κενο μνήμης…. 22 Σεπτεμβρίου, 2008

 

…αυτό το Σαββατοκύριακο νοστάλγησα…ξέρεις τι? Τα φοιτητικά μου χρόνια πάνω..Αλεξανδρούπολη…

Όταν έμαθα ότι πέρασα εκεί, ήταν καλοκαίρι, πρωί, ΝΕΤ, ανακοίνωση βάσεων…μία μία οι πρώτες προτιμήσεις να χάνονται..και μένει η Μοριακή…πού? Αλεξανδρούπολη…Τη γαμήσαμε…-σκέψη 1η…

Μακριά…800 και κάτι…

Μικρή…σε 10 λεπτά είσαι εκτός πόλης…και σε 20 Κομοτηνή…

Αεροπλάνα?Ακριβά.Τρένο? 12 ώρες…(Άλλες αναμνήσεις εκεί..θα στις πω άλλη φορά..)

Φίλοι? Σχεδόν όλοι Αθήνα.

Εγώ? Ακοινώνητη ως τότε! Τη γαμήσαμε δις (σκέψη 2η..!)

Πέρασαν 4 χρόνια, έχω έρθει Αθήνα, δουλεύω κοντά ένα χρόνο, έχω την παρέα μου, βγαίνω, περνάω καλά, αλλά μου λείπει η ζωή μου πάνω…Όχι πάντα…Να, μερικές φορές..Όπως τώρα…

Μου λείπουν

οι φίλες μου…οι καφέδες στο σπίτι μου, καθισμένες όλες πάνω στον πράσινο καναπέ μου και κάτω στο χαλί να σχολιάζουμε, να «ασκούμε κοινωνική κριτική» (=τρελό κουτσομπολιό…), να γιορτάζουμε γιατί περάσαμε το μάθημα με 5, να πίνουμε στην υγειά των «στερημένων» και μη βραδιών μας, να κλαίμε στη θύμηση ενός παλιού απωθημένου, να τριγυρνάμε στα «βρώμικα» με κρασιά και ρετσίνες βουτώντας λαδωμένες πίτες σε ό,τι έχει απομείνει από το πασαλειμένο πάνω στη λαδόκολλα τζατζίκι!…να μεθάμε, να γελάμε, να αγκαλιαζόμαστε, να ξερνάω (ελπίζω να συγκράτησες το πρώτο ενικό σ’αυτό το τελευταίο!), να τραγουδάμε στο δρόμο, να κάνουμε καμάκι σε 1οετάκια και μη………. 

το σπίτι μου…

Ανάμνηση : Είναι βράδυ -3-4 δεν ενθυμούμαι..-, η συγκάτοικος έχει βγει με το γκομενάκι, εγώ κοιμάμαι του καλού καιρού -τι άλλο κάνεις στις 5 άνευ γκομενακίου??!…δεν είχε πάρει κλειδιά, I knew it!…

Ενώ είμαι ακόμα ξύπνια..ακούω αγκωμαχητά ΕΞΩ ΑΚΡΙΒΩΣ από την εξώπορτά μου…Πάω δειλά δειλά στην πόρτα, προσαρμόζω καλά καλά την αυτάρα μου και με την αναπνοή να έχει μαζευτεί όλη στα σωθικά μου, προσπαθώ να αφουγκραστώ…Ακούω «κάτι» να χτυπάει, να «βρίσκει» στις σκάλες καθώς το…»κατεβάζουν»!! Παναγία μου!! Τους ληστεύουνε!» Ε τι άλλο να σκεφτώ η κακομοίρα μες στα μαύρα σκοτάδια??! Το φως της σκάλας ανοιχτό…»Καλά..μαλάκες είναι?», σκέφτομαι εγώ, η πανέξυπνη!

Περιμένω στην πόρτα για λίγο…η «μετακόμιση» συνεχίζεται…εκεί που νύσταζα…το μάτι κάγκελο! Πάω στον πράσινο καναπέ -απέναντι ακριβώς από την εξώπορτα-, κάθομαι οκλαδών (δεν ξέρω πως γράφεται!…), ανάβω τσιγάρο, και το κάνω σε 1 λεπτό με τα μάτια φυσικά καρφωμένα στην πόρτα και τη φαντασία μου να οργιάζει και να κάνει ΤΑ απίστευτα σενάρια για την είσοδο των ληστών στο «φτωχικό» μου..»Πόσοι να είναι? Σιγά μην μπουν σε μένα! Θα ξέρουν ότι είμαι φοιτήτρια και δεν έχω τίποτα! Ό,τι και να μου ζητήσουν ενοείται τους το δίνω με τη μία!!»..Τέτοιες μαλακίες σκεφτόμουν!!!!

Κάποια στιγμή σταματάει η «κίνηση» στην κοινόχρηστη σκάλα…και μακαρίζοντας την τύχη μου που τη γλίτωσα για σήμερα..πάω για ύπνο…(Κι όμως!!) Κατά τις 5…

…χτυπάει το κουδούνι, όχι της εξώπορτας, για να πάω πρώτα στο θυροτηλέφωνο…αλλά της «πάνω» πόρτας το οποίο έκανε τον κλασικό ήχο «the bell is ringing!!Ξέρεις αυτή τη μαλακία που χτυπάει σε όλες τις αμερικάνικες σειρές…), το οποίο μάλιστα έκανε και αντίλαλο εκατό χρόνια αφού άνοιγες την πόρτα…Χτυπάει λοιπόν, τρομάζω (πολύ μακάβριος ήχος!!), σηκώνομαι με τα μάτια κλειστά, ανοίγω την πόρτα, με τυφλώνει το κοινόχρηστο φως της σκάλας, βλέπω μπροστά μου τη συγκάτοικο με ύφος ανήσυχο και συνομωτικό..»Κάποιος πέθανε…», λέει! Τα κλάνω! ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ!!! Ήταν ο γεροξούρας, εκείνος ο αντιπαθέστατος βρωμόγερος του 3ου -Θεός ‘χωρέσ’ τον!!- που μας τα είχε κάνει τόσα με τις παρατηρήσεις του -ντροπή μου που μιλάω έτσι για νεκρό άνθρωπο??! Χα! Δεν τον είχες εσύ από πάνω σου φιλαράκο μου!! -, που ήθελε να πετάξω στο δρόμο τα 2 αδέσποτα γατάκια που φιλοξενούσα σε μια κούτα στο παν-βρώμικο μπαλκόνι μου (συγκινήθηκες?!) γιατί, λέει, βρωμούσε μέχρι απέναντι το μπαλκόνι μου…(κακοήθειες..!!)…

Και τελικά…για να σου λυθεί η απορία…ο ήχος από το «γκνταπ-γκντουπ» στις σκάλες, ήταν από…το φέρετρο….

«Μπες μέσα παιδάκι μου! Λέγε! Πού το κατάλαβες??»…

«Έχει φέρετρο κάτω στη είσοδο και είναι τίγκα στις γλάστρες!!»…μου λέει.

Δυσκολεύτηκα να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ! Περίεργο να κοιμάσαι με ένα φέρετρο να στέκεται σα λυγερόκορμο κυπαρίσσι από «κάτω σου» και έναν γερο-παράξενο στο νεκροκρέβατο «από πάνω σου»!!…Φυσικά, κοιμηθήκαμε κάπου κατά τα ξημερώματα αναπολώντας «ιστορίες από την κρύπτη»..τότε που ο γέρος κατέβαινε με το που ακουγόταν η πρώτη νότα από τραγούδι για να μας πει ότι «ακούγεται μέχρι πάνω!!!»…….

το μαγαζί που δούλευα, και που έκανε υπέροχα live με τον Βαγγέλη και τον Πάνο και τον «Καρχαρία» επί σκηνής…

 η σχολή μου η ετοιμόρροπη, με το ελεεινό αμφιθέατρο, τους τοίχους να μην φαίνονται από τις αφίσες των παρατάξεων, τα βαρετά μαθήματα…

οι βρωμόφατσες της Αλεξανδρούπολης, που όπου και να πήγαινες έβλεπες τους ίδιους και τους ίδιους…που οι μισοί σε αυτή την πόλη παίζουν ποδόσφαιρο στην τοπική ομάδα και οι άλλοι μισοί είναι μονιμάδες(!), που αν δεν βγούνε 2 φορές τη βδομάδα στα μπουζούκια αρρωσταίνουν..για να μην αναφέρω τις περιπτώσεις όπου ακόμα και η έλευση του Βολάνη στην πόλη θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ happenings της πόλης!!!….

ο πεζόδρομος που έκλεινε τα καλοκαίρια και έτσι κάναμε το διάλειμμα από το πήξιμο στις εξεταστικές..με παγωτάκι στο χέρι (χειμώνα-καλικαίρι), βόλτες και τσιγάρο στο τρίτο παγκάκι από το «Μύλο»…ένα ουζερί με θέα τη θάλασσα…

 οι εξεταστικές που βρισκόμουν στο έλεος έτοιμη να το ρίξω στα βαριά για να επιβιώσω….

οι γονείς του Μήτσου...μας λέγανε και τις 4 «τσούπρες» και μας έβγαζαν σαρδέλα και μπυρίτσα στο ταβερνάκι τους…

τα «Φιλαράκια»..ΚΑΙ ΓΑΜΩ τα ταβερνεία…τέλειο φαγητό που όμοιό του δεν έχω φάει αλλού, στη Μάκρη, λίγο έξω από την πόλη…(Βασικά είναι τόοσο μικρή αυτή η πολίτσα που αν ακόμα οι καμπινέδες ήταν έξω από τα σπίτια, ε..ο δικός μου εκεί θα ήταν..έξω από την πόλη..!)

το «Απρόοπτο»…

η Κομοτηνή…πήγαινα στο Γιώργο και περνούσαμε απίστευτα…Με ξύπναγε με μουσικές που δεν είχα ξανακούσει, δεν με σκούνταγε ποτέ, περίμενε να ξυπνήσω μόνη μου…κι όταν άνοιγα τα μάτια μου πάντα με κοιτούσε με χαμόγελο!…μου μαγείρευε εκείνον τον τέλειο κιμά με κανέλα, πάντα ζητούσα κι άλλο τυρί με τα μακαρόνια, πάντα με ρωτούσε αν χόρτασα -γιατί ξέρει ότι τρώω πολύ!-, πάντα με περίμενε για να μου πει τις σκέψεις του….πάντα τον έπιανε υπερκινητικότητα κι εμένα νύστα μετά το φαϊ…….το ψυγείο του είχε πάντα «είδη υγειϊνής» (!!), και τα συρτάρια του τουλάχιστον μία Derby…μου έγραφε σημειώματα στο κουτί από το Cheesecake Γιώτης που αγόραζα εγώ ή εκείνος με το που έφτανα στην πόλη, δεν με άφηνε να δανειστώ τα CD του (αν όχι εγώ τότε..ποιος?!) -μία φορά είχα γονατίσει αλλά..τίποτα..!-, διάβαζα τα βιβλία του, γνώριζα τις παρέες του…αλλά με όποιους και να ήμασταν…ήμασταν μαζί, είχαμε ο ένας τον άλλο…του έκλεβα φωτογραφίες και όταν με πήγαινε στα ΚΤΕΛ του τις έδειχνα από το τζάμι μόλις ξεκινούσε το λεωφορείο και θύμωνε!…έλεγε ότι θα έρθει σύντομα αλλά αργούσε λίγο…

 

Πολλές αναμνήσεις…και δεν τις χωράει όλες 1 post..Συγγνώμη αν κούρασα λιγάκι σήμερα, ε??

Είναι πολλά που θέλω να ξεχάσω…όχι γιατί ήταν πραγματικά άσχημα, αλλά γιατί ήταν πολύ πολύ όμορφα…νοιώθω τυχερή που τα έζησα όλα. Στο τέλος όλων μου των συναισθημάτων και των σκέψεων..ναι…τελικά αυτό απομένει…να νοιώθω τυχερή και να χαμογελάω κάθε φορά γιατί τα έζησα.

 

Ο Ευθύμης και η βρόχα που έπεφτε… 20 Σεπτεμβρίου, 2008

 

…έχω φύγει από δουλειά και κατηφορίζω προς το λιμάνι να πάρω ταξί…

Γυαλιά τίγκα στα βροχο-σταγονίδια, μαλλί αλαφιασμένο, τσιγαράκι μετά από 5 ώρες στέρησης του καρκίνου, σανδαλάκι μες στο λασπουριό από το πρωί που πήγαινα και ένα τεράαααστιο σπυρί στο δόξα πατρί να ετοιμάζεται ν’ανοίξει σαν τρίτο μάτι! Πριν φτάσω στο δρόμο ακούω κάποιον που στεκόταν έξω από την Εθνική, κάτω από το υπόστεγο, με μαύρο μπουφανάκι, γύρω στα 25, μελαχρινός, ωραίο σωματάκι, λίγο πιο ψηλός από μένα (αμιδρά τον θυμάμαι….!) να λέει μια χαρωπή «καλημέρα». «Σε ποιον??», σκέφτομαι. «Σε σένα μάλλον ηλίθια! Βλέπεις κανέναν άλλο τριγύρω??», απαντάει η «φωνή»! Σημασία δεν δίνω (εκείνη τη στιγμή καθάριζα και το γυαλί και να τον κοιτούσα δεν θα τον έβλεπα!) και πάω και στέκομαι μέσα στη βροχή και αρχίζω τα τροχονομίστικα μπας και σταματίσει κανένας ταρίφας. Κανείς δεν με έπαιρνε (λογικό έτσι που ήμουν…) Ξαφνικά έρχεται κοντά:

– Μεγάλη αγένεια πάντως να μην σας παίρνουν… (Καλέ σε σένα μιλάει! Ξύπνα!…»Μη μου μιλάς στον πληθυντικό..Μην μ’αποξενώνεις…!!»)

– Εμένα μου λες;;! Λίγο ακόμα και θα το πάρω προσωπικά!

– Πού πηγαίνεις;

– Αγία Βαρβάρα.

– Αν σου πω ότι πηγαίνω Νίκαια θα με πιστέψεις;;

–Ναι! (Γιατί να μην σε πιστέψω παλικάρι μου;;!!)

– Αν σου πω να σε πάω;;!

– Μπααα….  (Η Λ Ι Θ Ι Α!!!)

– Γιατί..; ….Θα μου πεις..δε με ξέρεις..Αλλά έλα! Τι μπορεί να σου κάνω;!

(Τι  θ έ λ ω  να μου κάνεις είπες;; Χριστέ μου!!! Με κατάλαβε!)

– Άστο! Άστο! Δεν πειράζει.. (Τι ατάκες πετάω απόψε;;!!)

– Καλά…Θα περιμένω μαζί σου μέχρι να έρθει ταξί..!!

(λέει και σταυρώνει τα χέρια ο γλυκός μου!!)

– Τι λες καλέ;;! Φύγε που θα περιμένεις μες στη βροχή….!! Έλα…

– Θα περιμένω…Μπορείς τουλάχιστον αφού καθόμαστε εδώ να μου πεις το όνομά σου;;

– Μ…

– Ευθύμης!

–Χάρηκα! (η χειραψία επιβάλλετο!!)

..Μην χαίρεσαι αγπημένε φίλε αναγνώστη!! Ήρθε το ταξί -γαμώ την πουτάνα μου γαμώ!!!!

–Καλή σου μέρα!

–Καλημέρα! Σ’ευχαριστώ πολύ πάντως!

Αυτά………

 (δεν θα σχολιάσω…Δες τη φώτο παρακάτω…)

 

 (…συνδύασε την και με αυτήν εδώ…)

(και κάτι που μου αξίζει…)

bloggo-παίχνιδο! 19 Σεπτεμβρίου, 2008

Μετά από πρόσκληση του TheDiarist, στο bloggo-παίχνιδο των ευχών

(που θα μας εκπλήρωνε -και καλά- ένα τζίνι -και καλά…)

θα μπω κι εγώ στο χορό και θα πασχίσω να φερθώ λογικά

 και να μην παρασυρθώ από την πλεονεξία που με χαρακτηρίζει…..

Για τον εαυτό μου: Ευτυχία

Για τους φίλους μου:  Ευτυχία

Για τους εχθρούς μου : Δυστυχία

Είμαστε εντάξει τώρα;;;;!! (Πάει κι αυτό!)

..κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του λεωφορείου… 16 Σεπτεμβρίου, 2008

 

..Ένα άδειο ποτήρι φραπέ πάνω στο γραφείο ενός γραφείου τελετών…κλειστού… Μακάβριο αν τολμήσεις να κάνεις και παραλληλισμό…

Σε μια στάση ένας 50άρης κατάκοπος, με μοκασίνι και κάλτσα σουρωμένη, σορτς και μια μπλούζα με τσέπη, βρώμικος, με βλέμμα στα χαμένα, μια τσάντα -απροσδιορίστου!- ανάμεσα στα πόδια. Έψαξα να βρω βέρα αλλά το δεξί χέρι ήταν στην τσέπη. Από μια τσέπη του άσπρου ημιδιάφανου ΄τυπου-Lacoste μπλουζακίου, φαίνεται ξεκάθαρα η Visa της Εθνικής Τράπεζας.

Ένα παιδί 18-19, με βλέμμα τρελού, πολύ αδύνατο έρχεται στη στάση…

Ένας γέρος κάθεται μπροστά μου και κοιτάει κάθε πιπίνι που περνάει μέχρι να χαθεί από το οπτικό του πεδίο…Στραβολαίμιασε ο πορνόγερος. (Τους σιχαίνομαι όλους αυτούς τους ξεμωραμένους κωλόγερους που είναι με το ένα πόδι στον τάφο και με το άλλο στο σαπούνι και τολμάνε να κοιτάζουν τα κοριτσάκια..Ανωμαλάρες…)

Κακόγουστες γυναίκες γύρω στα 40..με απαίσια, βαριά αρώματα, ξεραμένες φτέρνες, τεράστιες τσάντες, πουκαμίσες, ξεθωριασμένο μανό στα νύχια του ποδιού και -το επιστέγασμα της δημιουργίας!!- μια «διακριτική» ασημένια αλυσίδα να «κόβει» στα δύο την περιοχή πριν και μετά του χοντρού τους αστραγάλου…

Πακιστανοί με μακριμάνικα μες στο κατακαλόκαιρο, με μάτια συμπαθητικά, σκούρα και κουρασμένα…

Αφίσες σε κάθε κολώνα από τον Πειραιά, τα  Καμίνια, τη Νίκαια, μέχρι τον Κορυδαλλό…Αφίσες με εκδηλώσεις και θεατράκια και παιδικές παραστάσεις..-ό,τι προλάβουμε..οι παραστάσεις open roof φτάνουν στο τέλος τους! Δημοτικά θέατρα που κάνουν τράμπα τις παραστάσεις το ένα στο άλλο. (Σκέψη: Πότε θα πάω επιτέλους απέναντι (είναι το Δημοτικό Θέατρο του Κορυδαλλού) να δω καμιά παράσταση?…Λες σήμερα? Τι παιζει..??)

Το τυροπιτάδικο στη γωνία που στρίβει το λεωφορείο για το δρόμο που περνάει μπροστά από το ΙΚΑ…Έξω τραπεζάκια, τίγκα στον αλλοδαπό συνάνθρωπο, τίγκα στην μυρωδιά από ξυνισμένο τυρί…

Graffitti σε κάτι άκυρους τοίχους πίσω από μαγαζιά ελαστικών, τοίχους σχολείων…»Η ψυχή μας καίει, γι’αυτό κρατάμε spray»…

Γιαγιάδες και παππούδες που δυσκολεύονται να κατέβουν, να ανέβουν, να περπατήσουν, να σταθούν…Πού πάνε??…Πού?????

Μια κοπέλα με βιβλίο ECDL κάθεται δίπλα μου σχεδόν μέχρι το τέλος της διαδρομής μου. Δεν μ’αρέσει να κάθονται δίπλα μου στο λεωφορείο. Ποτέ δεν μου άρεσε. «Τουλάχιστον δε βρωμάει!», σκέφτομαι…

Φτάνω. Πάντα πατάω το κουμπί λίιιγο πριν φτάσω στη στάση! Φοράω ακουστικά, δεν ξέρω και η αλήθεια είναι πως δεν με ενδιέφερε ποτέ να μάθω αν ο οδηγός με βρίζει κιόλας την ώρα που τον βλέπω να κοιτάει ξενερωμένος από τον τεράααστιο καθρέφτη τον..μαλάκα που «το θυμήθηκε τελευταία στιγμή»…….

Βγαίνω. Κατεβαίνει πρώτα ο αηδιαστικός πορνόγερος (βλ. παραπάνω..). Και την ώρα που παρατηρώ τον τρόπο που βρήκε να απλώσει τις λιγοστές και λιγδιασμένες του τρίχες πάνω στην απόλυτη καράφλα του…πιάνω μια κίνηση με την άκρη του ματιού μου, κοιτάω κάτω και βλέπω την ροχάλα του να έχει σκάσει μπροστά μου, και σιχαίνομαι τη ζωή μου μεσημεριάτικα…

…αυτές είναι οι εικόνες μου σήμερα.

          μιας Αθήνας αποπνικτικής, βρώμικης, κατάκοπης, αηδιαστικής, αγενούς, κιτς, κακόγουστης,φτηνής, ιδρωμένης, ανυπόμονης, βιαστικής…

που στιγμές-στιγμές προσπαθώ να την..»υπερασπιστώ» και δεν .. μ’αφήνει…

Righteous Kill (Ου φονεύσεις) 15 Σεπτεμβρίου, 2008

Όταν μαθαίνεις ότι όσο νούπω βγαίνει «στο πανί» καινούριο φιλμάκι με τους δύο θρύλους του αμερικάνικου κινηματογράφου (που τυχαίνει να είναι και οι αγαπημένοι σου ηθοποιοί..), τι άλλο μπορείς να κάνεις πέραν του να σπεύσεις στις αίθουσες με το Dolby και τα βελούδινα καθίσματα αγκαλιά με ένα σακουλάκι ζελεδάκια (!!) για να το απολαύσεις;; Ο λόγος για το Righteous Kill ή ελληνιστί: Ου φονεύεις (πότε επιτέλους θα σταματήσουν να εκφυλίζουν και να σακατεύουν τους ξενόγλωσσους τίτλους;;!!).΄

 

Από το Heat (1995) έχουμε να δούμε μαζί το αχτύπητο δίδυμο Pacino-DeNiro. Από τότε ο μεν Al, πρωταγωνίστησε σε ταινίες όπως : (αναφέρω μόνο αυτές που μου άρεσαν!) The Devil’s Advocate (1997), The Insider (1999), Insomnia (2002/I), The Recruit (2003), Two for the Money (2005), 88 Minutes (2007), o δε Robert στις κάτωθι : Sleepers (1996), Analyze This (1999), Meet the Parents (2000), The Score (2001), Godsend (2004), Meet the Fockers (2004), Hide and Seek (2005) και Stardust (2007). Kαι οι 2 έχουν στη συλλογή τους από 1 χρυσό αγαλματάκι…γι’ αυτό και δεν κατάλαβα γιατί στους τίτλους εμφανίζεται πρώτα το όνομα του DeNiro…(Στεναχωρήθηκα λιγάκι..Η αδυναμία στο πρόσωπο του Αl είναι έκδηλη!!) 

 

Η ταινία πραγματεύεται μια σειρά φόνων που, από ότι αποκαλύπτεται (σχετικά γρήγορα προς απογοήτευση μου..), διαπράττει ένας αστυνομικός. Το δίδυμο που ηγείται της έρευνας, αναζητά τον μανιακό δολοφόνο παρέα με 2 νεότερα μπατσάκια (ένα αλλοδαπό ονόματι Perez και έναν άλλο ξενέρωτο ασπρουλιάρη αμερικάνο) τα οποία τους ψιλοπάνε και κόντρα. Οι υποψίες αρχίζουν να βαραίνουν το πρόσωπο του DeNiro…Η ανατροπή φυσικά και υπήρξε, αλλά με τον τρόπο που δόθηκε το όλο θέμα..δεν ήταν και πολύ..ανατρεπτική!

Διάβασα στο Αθηνόραμα-και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη-ότι το σενάριο ήταν κάπως «φτωχό». Τα «θύματα» δε, που πάνε από το χέρι του psycho ντετέκτιβ, πεθαίνουν γρήγορα και ακαριαία και αυτό έχει 2 συνέπειες: αφενός δεν παρατείνεται η δράση-ευκαιρία θα ήταν!- κι αφετέρου το εκάστοτε θύμα σωριάζεται νεκρό κατάχαμα, πριν προλάβει να κερδίσει τη «συμπάθεια» του θεατή -γεγονός που θα έθετε τον θεατή σε εγρήγορση, με τα συναισθήματα να αμφιταλαντεύονται και τις καταστάσεις να βαραίνουν διαφορετικά στην συνείδησή του…. 

Επίσης, να εκμυστηρευτώ κάτι…Μερικές στιγμές ήταν κάπως αταίριαστο με την φύση του έργου να βλέπεις 2 μεσόκοπους να τρέχουν, να χτυπούν «ανελέητα» τους κακούς, να γυμνάζονται..ακόμα και να καταδιώκουν παν ύποπτο τυπάκι…Τους λατρεύω, αλλά την αλήθεια μου θα την πω…Δεν θύμιζε σε τίποτα το θρυλικό Heat -θα μου πεις μιλάμε για 13 χρόνια πριν..οκ..-όπου οι ρόλοι ήταν κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα τους..Τώρα ένοιωσα ότι ήταν η τελευταία απόπειρα -κάτι σαν αποχαιρετιστήριο δώρο-να παίξει ο αγαπημένος Al τον διαστροφικά ευφυή αστυνομικό..Όσο για τον Robert, δεν τον έχω συνηθίσει σε ρόλο αστυνομικού γι’αυτό και δεν με απογοήτευσε ιδιαίτερα.

Σημασία όταν βλέπεις τα «τέρατα» να παίζουν στην μεγάλη οθόνη…δεν έχει η υπόθεση..Άλλωστε ο σεναριογράφος κι ο σκηνοθέτης διαπράττουν τα δικά τους λάθη κάθε φορά. Και μόνο η από κοινού εμφάνιση μετά από τόσα χρόνια, αξίζει σχολιασμού.

..ξεφουσκώνοντας το μπαλόνι..(stand by…) 8 Σεπτεμβρίου, 2008

 

 

 Mερικοί άνθρωποι έχουν το «ταλέντο» να σε παίζουν στα δάχτυλα..να παίζουν με τις ελπίδες σου, με τα «θέλω» σου, ακόμα και με τους φόβους σου..Δεν καταλαβαίνω?? Θα μου πεις «εσύ φταις που «τσιμπάς» σαν το χαζό»..έτσι είναι…Σε ξεχνάνε..Σε θυμούνται..Σε ξανα-ξεχνάνε…Σε ξανα-θυμούνται… Σαν το μαλάκα εσύ κάθεσαι και απαντάς και είσαι εκεί ξανά, για ακόμα μια φορά..Και όσο και να προσπαθείς να μην ενθουσιαστείς (άλλωστε την έχεις πατήσει ουκ ολίγες φορές…), τόσο πιάνεις τον εαυτό σου να ελπίζει, να μπαίνει για άλλη μια φορά σε διαδικασία αναμονής..stand by..με το κόκκινο φωτάκι να συνεχίζει να ανάβει και να περιμένει να πατήσει επιτέλους ο χριστιανός το κουμπί…

Άσε με μωρέ… Όχι άλλη αναμονή, όχι άλλο «περίμενε»..αν συνεχίζεις και στέκεσαι στη στάση ακόμα και όταν η ώρα του ραντεβού έχει περάσει προ πολλού..τι εμποδίζει τους άλλους από το συνεχίζουν να σε στήνουν…;; Μην περιμένεις, μην ελπίζεις..Θυμήθηκα τον Καζατζάκη ξαφνικά : «Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι ελέυθερος.» Τι μας λες.. Ωραία ελευθερία..Εσωτερικό εγκλεισμό, εισόβια κάθειρξη το λέω εγώ αυτό…Να κρατάς, και να κρατάς και να κρατιέσαι να ΜΗΝ πιστέψεις τίποτα, να ΜΗΝ ελπίσεις σε τίποτα, να ΜΗΝ ονειρευτείς την ουτοπία σου, να ΜΗΝ……..

Και να απαντάς στις προκλήσεις, να δέχεσαι προσκλήσεις, να εύχεσαι να τις εννοεί, να ελπίζεις να μην τις ξεχάσει…Δεν είμαι του θανατά, ή τρελά πικραμένη, απλά σχολιάζω όλο αυτό το σκηνικό..που δεν μπορεί..κάτι από τον «εσωτερικό σου πόλεμο» θα σου θυμίζει… «Και τι να κάνουμε;;»…έτσι θα πεις και θα έχεις και δίκιο…Γιατί αν περιμένεις εμένα να σου πω..έναν άνθρωπο που ζει διαρκώς τρεφόμενος από τις ίδιες του τις αντιφάσεις και κυριευμένος από τα πάθη του…εε…Τώρα έπιασες τον πάπα από τα τέτοια!!…

Δεν γουστάρει..;;So fuc..ing what??? 7 Σεπτεμβρίου, 2008

 

Τώρα τελευταία ακούω κόσμο και κοσμάκι να γκρινιάζει γιατί δεν του δίνουν αυτό που θέλει. (Πού να καταλάβεις τι εννοώ..έχεις δίκιο!) Άκου λοιπόν: Γνωρίζεις κάποιον/α, δείχνει ενδιαφέρον (ή έτσι νομίζεις τουλάχιστον, αυτό απεφάνθη το «συμβούλιο»-παρεάκι- μετά την πολύωρη συνεδρίαση άλλωστε..), ανταλλάσετε αλληλογραφίες (ουπς όχι! Αυτό το κάναμε παλιά…)εε..τηλέφωνα και αφού ακολουθήσει το κοινότυπο φρασάκι «Να κανονίσουμε να βρεθούμε!», ή «Θα σε πάρω τηλ!», εσύ αγαπημένε κάνεις το -μέγα- λάθος, να περιμένεις για τις επόμενες άπειρες μέρες πάνω από την οθόνη του κινητού…άραγε..τι?? Μήπως θαμπώθηκε και δεν μπορεί μακριά σου? Μήπως έχει βαρεθεί τη ζωή του και πάντα έψαχνε κάποιον σαν εσένα να τον συναρπάσει?! Μήπως θέλει απλά να περάσει καλά και ναι! το κατάλαβε στα 5 λεπτά που μιλήσατε, ότι είσαι ο πιο ευχάριστος άνθρωπος στον κόσμο???

Βασικά ΞΥΠΝΑ!!!

Δεν υπάρχουν πολλά που μπορείς να κάνεις σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά από το να φτιάχνεις παρήγορα σενάρια στο μυαλουδάκι σου..τύπου: «Να δεις που έχασε τον αριθμό μου..», «Μάλλον του συνέβη κάτι οικογενειακό», «μάλλον είναι πολύ πηγμένος» ή ακόμα και..»Μπορεί να έπαθε τροχαίο, να τον πάτησε φορτηγό, να πήγε μετανάστης, να έχει τα ψυχολογικά του…..»…..ΑΝΕΛΑΒΕ ΔΡΑΣΗ!!

 

1.  Μπορείς να ξεκινήσεις διακριτικά (μη μας περάσουν και για στερημένους!!) : στείλε ένα μήνυμα-πρόκληση για καφέ, ποτό ή -σχεδόν-ό,τι άλλο θες. Αν απαντήσει, είμαστε οκέι!! Αν όχι, περνάμε στην επίθεση!.

 

2. Πάρε τηλέφωνο μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα (μην ξεχνάς! Είναι λεπτή η γραμμή ανάμεσα στο «Διεκδικώ» και «Γίνομαι τσιμπούρι»!). Αν παρατηρήσεις ότι αποφεύγει, το καλύτερο που θα είχες να κάνεις είναι να ξεχάσεις διά παντός την περίπτωση να ξαναδείς αυτό το άτομο! Αν πάλι έχεις απορίες και τα «γιατί» και «πώς» βασανίζουν το μυαλό σου (αν έχεις βέβαια! Ο τύπος μάλλον δεν σε γουστάρει!! Live with it!!), μπορείς ακόμα και να ρωτήσεις αν ενοχλείς, ή αν προσπαθεί να σε αποφύγει, ακόμα και να γίνεις κατίνα και να ρωτήσεις αν έχει κάποια σχέση! Εξάλλου, δεν τον ήξερες κι από χτες (μάλλον από χτες τον ήξερες αλλά δεν είναι της παρούσης! Έχεις κι εσύ ένα «θεματάκι» πάντως-ψάξ’το!- να «κολλάς» με κάποιον τόσο βρε παιδί μου από μια φορά που τον είδες!!). Δεν μας ενδιαφέρει κύριε αν πέφτουμε χαμηλά ή όχι!! Χωρίς απαντήσεις και με ερωτηματικά να σε γυροφέρνουν δεν πας παρακάτω!

Τελειώνοντας…

Δεν «κάνουν» όλοι για όλους, πώς να το κάνουμε? Να διεκδικείς και να προσπαθήσεις να δείξεις στον άλλον τι είσαι για να δει αν του κάνεις, είναι θεμιτό. Αλλά μην κολλάς γιατί μερικές φορές δεν αξίζει και το διαπιστώνεις λιγάκι αργά. Μην χάνουμε λοιπόν το χρόνο μας με τον καθέναν που για το «θεαθήναι» τεστάρει τη μνήμη του τηλεφώνου του (αν όντως χωράει 200 αριθμούς ή αν η διαφήμιση είναι «μούφα»…) και οι φράσεις «Να βρεθούμε!», «Θα σε πάρω τηλ!» και «Γράψε!»  είναι οι αγαπημένες του.

Υπάρχει πάααρα πολύς κόσμος εκεί έξω με το ίδιο «πρόβλημα», αλλά πίστεψέ με..μερικά πράγματα, κάνουν «κρα» από την αρχή. Έχε λοιπόν τα ματάκια ανοιχτά, ε?! 

Μοιράσου τη ζωή σου…Ταξίδεψε… 2 Σεπτεμβρίου, 2008

 

 

Αφορμή και για τον τίτλο και για το θέμα μου

– το πρώτο και διακατεχόμενο από μια γλυκιά μελαγχολία ομολογουμένως..-

 είναι μια κουβεντούλα χθεσινοβραδινή…

Περίεργο να μοιράζεσαι βαθιές σκέψεις με ανθρώπους που δεν ξέρεις,

δεν ήξερες μέχρι πριν από λίγο, που πιθανότατα να μην μάθεις κιόλας…

Μια κουβέντα στο msn, γύρω στις 3 ώρες και κάτι, που εξελίχθηκε απροσδόκητα!

Από το «to know us better..», με χαζοερωτησούλες περί δουλειάς, ζωδίων, σχέσεων…

με γέλια μέσα στο σκοτάδι μπροστά από την οθόνη ενός υπολογιστή,

με μόνη..»χειροπιαστή» συντροφιά μια φωτογραφία

(κι αυτή όπως όλες οι γνωστές «δήθεν» που συνοδεύουν το προφίλ κάθε «surfer» που σέβεται τον εαυτό του..!),

 και γραμμές να «τρέχουν» ακατάπαυστα και να μικραίνει ολοένα η μπάρα στο πλάι της συνομιλίας

και να ανυπομονείς να δεις αυτό το..»ο χρήστης τάδε πληκτρολογεί…» κάτω στο παράθυρο..ξέρεις….

Αφορμή για το μικρό αυτό «ταξίδι» το καθηλωμένο όπως κι εγώ στην καρέκλα του γραφείου,

 ήταν ένα τραγούδι, αυτό το αίσθημα «μοιρασιάς», συνομοσίας, η ψευδαίσθηση ότι βιώνεις μια «προσωπική» στιγμή με τον άλλον…

Το θέμα είναι ότι ακούγεται γελοίο (ΜΟΥ ακούγεται γελοίο..) πια να κάθεσαι και να συζητάς σε chat, σαν 15χρονο στα 24…

 

 

«The thruth is out there..» που λένε…»Whose truth are you talking about??».

Και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω για ποια αλήθεια μιλάνε,

σε ποια αλήθεια αναφέρονται όταν βγαίνεις για ένα ποτό με διάφορους ανθρώπους,

κι ενώ εσύ προσπαθείς να είσαι ο εαυτός σου,

γιατι, ναι! δεν υστερείς πουθενά

 (για την ακρίβεια σε θεωρείς και γαμώ τα «τυπάκια»)…

βλέπεις γύρω μια προσποίηση, σε όλα..

Ντύσιμο πρώτα από όλα..(έλεος ρε παιδιά…Δεν μπορεί να είστε όλοι ίδιοι..!!!)

Ύφος 100 καρδιναλίων, ψεύτικα χαμόγελα και φευγαλέες ματιές τριγύρω

την ώρα που κατεβαίνει η γουλιά από το Martini Sprite, 

για να επιβεβαιώσουμε ότι κερδίσαμε τα βλέμματα

με το φοβερό και τρομερό στυλάκι μας και σήμερα…! 

 

 

   Χαλαρώστε επιτέλους!!

Γιατί δεν μπορούμε απλά να είμαστε οι εαυτοί μας…

Είναι υπέροχοι και διαφορετικοί και ξεχωριστοί έτσι κι αλλιώς…

Βαρέθηκα να αντικρύζω παντού την εξομοίωση…

Στο ποτό που θα πεις, στα όσα θα πεις, στο ντύσιμο στη δουλειά, στην παρέα, στο κούρεμα, στο χτένισμα…

 

Δεν μπορούν να αρέσουν σε όλους τα ίδια πράγματα, αυτό προσπαθώ να πω…

Άρα…κάποιο λάκο έχει η φάβα..!

Να σου πω κάτι?

 Πάω το πρωί στη δουλειά άβαφτη και με το μαλλί αχτένιστο τις πιο πολλές φορές…

ήθελα να ξεπεράσω την φοβία μου να κόψω τα μαλλιά μου που μια ζωή μακραίνω και…

τώρα έχω καρέ, ξυρισμένο με την ψιλή από πίσω…

Όλο το καλοκαίρι την έβγαλα αγκαλιά με ένα μανό πορτοκαλί και με κρέμα σώματος που μυρίζει λεμόνι…γιατί ΑΥΤΟ ήταν που ήθελα να κάνω…

Φόρεσα την φαρδιά μου παντελόνα (που από μπεζ την κατάντησα λαχανί στο πλύσιμο – αιτία η κίτρινη και τεραστίων διαστάσεων πετσέτα θαλάσσης μου…!!) περί τις 20 φορές μέσα σε  1 μήνα!!Μου αρέσει, νιώθω ο εαυτός μου με τα πόδια μου να χάνονται στα φαρδιά της μπατζάκια…

Έβγαινα σε clubs στη Λευκάδα και κυκλοφορούσα με την παντόφλα που φορούσα στην παραλία!…

Χόρεψα με την πλάτη να κοιτάει τον κόσμο και τα μάτια έναν τοίχο μπροστά μου ένα ολόκληρο βράδυ..γιατί εκείνο το βράδυ, χόρευα για μένα…

δεν πήγα σε νυφοπάζαρο, ούτε με ενδιέφερε ποιος με κοιτάει, αν με κοιτάει,αν είμαι ή δεν είμαι ωραία (ήξερα άλλωστε ότι με τόσο ιδρώτα..δεν μπορεί..δεν είναι δα αλήθεια ότι υπάρχουν αδιάβροχες μάσκαρες…!!), αν το τσιγάρο μου που φέρνει βόλτες στον αέρα κάψει κανέναν…(!)…

Κι εκείνη τη μέρα – έτσι για την ιστορία- είχα και την μία και μοναδική καλοκαιρινή μου «κατάκτηση»…

 

 

Και ο οίστρος μου με οδηγεί στο εξής ερώτημα…

Γιατί δεν μπορούμε να διατηρήσουμε αυτό το καλοκαιρινό αίσθημα ανεμελιάς, αυτή την χαλαρή διάθεση και το χαμόγελο που έχουμε όλοι στις διακοπές..;;

Ξέρω…Θα μου πεις ότι δουλεύουμε, άγχος, ρουτίνα, μπλα μπλα μπλα……

Έτσι είμαι κι εγώ, μην νομίζεις…Αλλά…γιατί…;;;

Μπορείς πάντα να πας μια εκδρομή,

 να περιποιηθείς τον εαυτό σου,

 να κάνεις πρωτότυπα πράγματα,

να γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους,

 να πας ακόμα και σε μια παραλία να αράξεις στις

-βρωμερές από την αχρησία και σχεδόν σαν κολλητική αρρώστια (!) από την αρμύρα-

ξαπλώστρες και να πεις τη μπυρίτσα σου τυλιγμένος στο μπουφανάκι σου

 και λίγο ξενερωμένος που δεν έβαλες τα μποτάκια αντί για τα αθλητικά…Μπρρρ..!!…

 

 

Μπορείς να πας με την παρέα σε κάποιο άγνωστο μπαράκι, κάπου ζεστά..και να πεις..χμμμ…τι;;…

Το βρήκα!! Ένα κονιάκ!!

Μπορείς να πάρεις το αμάξι και να γυρνάς στους άδειους δρόμους μεταμεσονύχτια, να ακούς καλοκαιρινά bitάκια..πλάκα κάνω!!Μην το τολμήσεις!! Θα μελαγχολήσεις! Άσε που θα είσαι εντελώς εκτός κλίματος…!

 

 

Μπορείς να κάνεις πολλά και διάφορα μέχρι να ξαναβάλεις μαγιώ…

Να βάλεις γάντια και σκούφο και να κάνεις Χριστούγεννα στο Καρπενήσι…

Να βάλεις αδιάβροχο μπουφάν και παπούτσια και να πας για καφέ σε κάτι συνοικιακό (να θυμηθείς τα..»μαθητικά τα χρόνια») όταν όλοι θα έχουν κρυφτεί μέσα σαν τα ποντίκια…

Ακόμα μπορείς να βάλεις και πυτζάμες! Ναι! Και να χωθείς στην πιο βολική γωνιά του καναπέ σου..να δεις ταινία, να διαβάσεις, να ακούσεις μουσική κοιτώντας το ταβάνι…να μοιραστείς σκέψεις και συναισθήματα γράφοντας στο blog σου για μια μέρα «βαρετή», που «κλέιστηκες μέσα»…